Lecz Na Szczęście Wszelakie Serce Ma Być Jednakie. Bo z nas fortuna w żywe oczy szydzi, to da, to weźmie, jako się jej widzi. Miedzy nami 2to jest ta pieśń.nie porzucaj. Wybrane poezje Jan Kochanowski Pieśń IX Nie porzucaj nadzieje from wybranepoezje.blogspot.com Ostatnie słowa mówią o wielkiej mocy wiary i zaufaniu bogu: Ty nie miej […]
Środa, 27 lipca 2022 roku Pierwsze czytanie1. czytanie (Jr 15, 10. 16-21) Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza Biada mi, matko moja, że mnie urodziłaś, męża skargi i niezgody dla całego kraju. Nie pożyczam ani nie daję pożyczki, a wszyscy mi złorzeczą. Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa, chłonąłem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszą i radością serca mego. Bo imię Twoje zostało wezwane nade mną, Panie, Boże Zastępów! Nigdy nie zasiadałem w wesołym gronie, by się bawić; pod Twoją ręką siadałem samotny, bo napełniłeś mnie gniewem. Dlaczego mój ból nie ma granic, a moja rana jest nieuleczalna, niemożliwa do uzdrowienia? Czy będziesz więc dla mnie jakby zwodniczym strumieniem, zwodniczą wodą? Dlatego tak mówi Pan: «Jeśli się nawrócisz, dozwolę, byś znów stanął przede Mną. Jeśli zaś będziesz czynić to, co szlachetne, bez jakiejkolwiek podłości, będziesz jakby moimi ustami. Wtedy oni się zwrócą ku tobie, ty się jednak nie będziesz ku nim zwracał. Uczynię z ciebie dla tego narodu niezdobyty mur ze spiżu. Będą walczyć z tobą, lecz cię nie zwyciężą, bo Ja jestem z tobą, by cię wspomagać i uwolnić – mówi Pan. Wybawię cię z rąk złoczyńców i uwolnię cię z mocy gwałtowników». Oto słowo 13, 44-46 Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza Jezus opowiedział tłumom taką przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją». Oto słowo Pańskie. Używamy plików cookies, aby serwis działał lepiej. Dowiedz się więcej, jak zarządzać plikami cookies. © 2004 - 2022 Parafia NSPJ w Bielsku-Białej
This Clip Art & Image Files item by MegaPrezencik has 42 favorites from Etsy shoppers. Ships from United States. Listed on 18 Mar, 2023
Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki PÓJDZIEMY, SERCE... Pójdziemy, serce, tem pustkowiem, Będziemy sobie, pustce śpiewać — Jeno niewolno nam się żalić, Upadać w męce, ni omdlewać. Słabe będziemy witać zdrowiem, Zdrowe będziemy w moc orężnić, Weźmiemy wolę: świat rozpalić, Rozpacz zniemiałą w bunt spotężnić. A gdy jedynie pustka głucha Odbijać będzie nasze pieśni — To wszystko jedno jest dla ducha, Który się tutaj w nas cieleśni. Bo nie dlatego dzwon rozbrzmiewa, By ludzi wołać do pokłonu — Lecz że ma serce w swojem wnętrzu I w spiżu moc zaklętą tonu.
Jego serce nieraz doznało zawodu, ponieważ znosiło ogrom przeciwności, które ma na celu usprawiedliwienie skargi proroka z Anatot; skoro bowiem na Judę został . murem ze spiżu.
Karol Gruszka Rodzina Felczyńskich to od pokoleń ludwisarze, co najpiękniejsze dusze przekuwają w dzwony. Bogumiła i Zbigniew - spadkobiercy sławnego rodu, tworzą spiżowe dzieła sztuki w Taciszowie pod Gliwicami. Początki firmy Felczyńskich sięgają roku 1808, kiedy to Michał Felczyński założył w Kałuszu niedaleko Lwowa wielką ludwisarnię. Jego syn, również Michał, kontynuował pracę ojca, podobnie jak jego syn Franciszek. Nie dziwi, że i synowie Franciszka - Ludwik, Michał, Kajetan i Jan - także zostali ludwisarzami. Syn Jana, Tadeusz, jako najzdolniejszy odlewnik, podjął się zadania założenia i uruchomienia pierwszej na Górnym Śląsku ludwisarni Felczyńskich. Pod tym właśnie historycznym szyldem syn jego, Zbigniew, wnuk Jana, kontynuuje pracę ojca w w swej firmie pod Gliwicami dzwony, które są znane i podziwiane w kraju i zagranicą. - Technologia, jaką stosujemy, jest renesansowa. Tak samo jak nasze dzwony, wykonany był dzwon Zygmunta - wyjaśnia Zbigniew Felczyński, przyznając, że współczesne dzwony różnią się od tych sprzed 200 lat tylko składem metalu. - Odlewamy je ze spiżu - to specjalny stop właściwy dzwonom. Mamy jednak współczesny osprzęt do obróbki, urządzenia elektryczne, które ułatwiają nam pracę - tłumaczy Felczyński. Tajemnica dźwięku dzwonów z Taciszowa spoczywa podobno w kształcie ich "żebra" - przekonują Felczyńscy. Ten piękny instrument muzyczny kryje w sobie aż 50 różnych tonów, przy czym charakterystyczne tony poboczne dźwięczą od prymy w interwałach oktawy dolnej, oktawy górnej, tercji i kwinty. Wyzwaniem dla ludwisarza jest to, aby w zestawie dzwonów słychać było tę samą harmonię, którą daje nam dźwięk dzwonu pojedynczego. Ton podstawowy określa mistrz-ludwisarz już w formie dzwonu. Podczas odlewu dzwonu, płynny spiż rozgrzany do 1200 st. C wpływa do formy i tak rodzi się dzwon. Zbigniew Felczyński, jako przedstawiciel siódmego pokolenia ludwisarzy, tajemnicę tworzenia dzwonów opanował do perfekcji. - Robimy tak jak nasi poprzednicy, ale nie zakopujemy np. dzwonów do bagna na rok - wyjaśnia. Jeden ze słynniejszych dzwonów, który opuścił jego pracownię w Taciszowie nosił nazwę "Serce Łodzi". Od ponad roku dzwoni w łódzkiej katedrze. To jeden z 2000 dzwonów, które narodziły się w pracowni Felczyńskich. Praca w odlewni dzwonów nie jest łatwa. - Jesteśmy skazani na tworzenie dzwonów przy każdej pogodzie - dodaje Bogumiła Felczyńska, żona pana Zbigniewa. - Pracuje się tu w bardzo trudnych warunkach. W upale, mrozie... Nie możemy latem zainstalować klimatyzacji, bo nie wytrzymałaby zapylenia, a w mrozie uszczelnić, bo nie mielibyśmy czym oddychać - wyjaśnia Bogumiła Felczyńska. Dokładnej liczby dzwonów wykonanych w całej historii firmy, nikt nie jest w stanie policzyć Szacuje się, że odlewnie w Kałuszu i Przemyślu wykonały ponad dzwonów. W tym ponad 200 dzwonów poświęconych przez papieża Jana Pawła II, największy dzwon wykonany w Polsce – Józef , waga 11600 kg, dzwony dla papieża Piusa XI, pamiątkowe dzwony na Dar Pomorza i S/Y Przemyśl, dzwony na cmentarze w Katyniu, Charkowie i Miednoje. Za ojczyznę dzwonów uważa się Azję. Najstarszy zachowany do dziś instrument pochodzi z IX w. Jest to nieduży dzwonek z brązu, odkopany w pobliżu Babilonu. W Europie dzwony były wzmiankowane już w starożytności – piszą o nich Plutarch, Pliniusz i czasie pontyfikatu papieża Jana XIII, ok. roku 968, wprowadzono zwyczaj nadawania dzwonom imion. Do Polski dzwony przywędrowały razem z chrześcijaństwem. W XI w. musiało być ich już wiele, skoro czeski kronikarz Kosmas pisze: „…Na końcu więcej niż na stu wozach wieźli olbrzymie dzwony i wszystek skarb Polski, za nimi postępował niezliczony tłum znakomitych mężów, z rękami skrępowanymi żelaznymi pętami…” (cyt. dot. najazdu Brzetysława I na Polskę w roku 1039). Jest to najstarsza wzmianka o dzwonach na ziemiach polskich. Najstarszy zachowany dzwon w Polsce znajduje się w Katedrze na Wawelu. W literaturze zwany jest jako Nowak lub Herman, ufundowany około 1271 roku i wisi w Wieży Srebrnych Dzwonów. Drugim jest dzwon Piotr z 1314 roku w kościele oo. Dominikanów w Sandomierzu św. Jakuba. Trzecim w kolejności najstarszym jest dzwon z 1318 roku, nazywany Dzwonem Poranka, Południa i Wieczoru lub Dzwonem Przedbora w Bazylice Świętych Apostołów Piotra i Pawła w to: uszkodzony Urban z Biecza, odlany w 1382 r., dzwon z Gruszowa, dzwon ze Staniątek, dzwon św. Wawrzyńca z kościoła NMP w Toruniu z 1386 r oraz dzwon Jan z 1389 roku w kościele oo. Dominikanów w Sandomierzu św. Jakuba. Najsłynniejszym polskim dzwonem jest Dzwon Zygmunta, znajdujący się w katedrze wawelskiej, natomiast największym – Dzwon Maryja Bogurodzica z Bazyliki Matki Boskiej Licheńskiej w Licheniu. Jedyne w Polsce Muzeum Dzwonów znajduje się w Przemyślu. W swojej kolekcji posiada cenne dzwony galicyjskie, gdańskie i toruńskie. Oprócz dzwonów kościelnych można tam też zobaczyć dzwony sygnalizacyjne, zegarowe i okrętowe. Większość kolekcji stanowią dzwony wytworzone w słynnych przemyskich ludwisarniach rodziny Maria Zawała
Człowiek ze spiżu (NIE, 48/2006) Wybory przegrało żywe wcielenie IV RP – radny Walczak. W roku 2004 ówczesne władze Warszawy z Kaczyńskim u steru zdecydowały, że w stolicy stanie pomnik Romana Dmowskiego.
Tłumaczenie spiż w słowniku polsko - duński to: gunmetal, bronze, kobber. spiż w kontekście przetłumaczonych zdań występuje przynajmniej 9 razy. spiż noun masculine feminine miedź, stop, dzwon gunmetal neuter pl stop miedzi z cyną, cynkiem i ołowiem; bronze noun Zewnętrzna warstwa jest ze spiżu, wypełniona trzema tonami piasku. Skalden af bronze er fyldt med tre ton sand. kobber noun Spiż Gunmetal Odmieniaj Papieru czy marmuru, spiżu, pergaminu? Med Bronce, Marmor eller Pergament? Literature Pewien biblista ujął to następująco: „Człowiek utrwala w spiżu osiągnięcia swych bohaterów, a o chwalebnych czynach Jehowy pisze na piasku i pozwala, by upływ czasu zacierał je w pamięci”. Som en lærd har sagt: „De indgraverer deres heltes gerninger i messing, men Jehovas herlige gerninger er skrevet i sand, og tidevandet vasker dem bort fra de nulevendes erindring.“ jw2019 Zamawiając morski strój, każe sobie przyszyć guziki ze spiżu do kamizelek oraz strzemiączka do płóciennych spodni. Hvad angår hans sømandsmundering, bestiller han bjældeknapper til sine veste og stropper til sine lærredsbukser. Literature Człowiek ten miał serce ze spiżu, a twarz z marmuru. Dette menneske havde et hjerte af stål og et ansigt af marmor. Literature Czy spiż mógłby posłużyć do budowy swego rodzaju broni? Kunne bronzium bruges til at lave en slags våben? Zewnętrzna warstwa jest ze spiżu, wypełniona trzema tonami piasku. Skalden af bronze er fyldt med tre ton sand. Byłam nie ubrana i kiedy usłyszałam kroki, schowałam się w spiżami i widziałam, jak to zrobiła. Jeg var ikke klædt på, og da jeg hørte dem komme, skjulte jeg mig i anretterværelset og så hende gøre det.” Literature Najpopularniejsze zapytania: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M
Autorka stworzyła już kilkunaści powieści historycznych oraz przeznaczonych dla młodzieży, my zaś mamy okazję poznać jedną z nich, dzięki "Sercu ze szkła" - książce wzorowanej na gotyckiej powieści Rebece Daphne de Maurier. Juli jest nastolatką mieszkającą z ojcem pisarzem, zaabsorbowanym pracą.
SERCE DZWONU. Na wyspie, którą wokół oblewało niezmierzone, niezgłębione morze, był raz ogród piękności bajecznej, tulipanami wszystkich barw świata zasadzony, narcyzów śnieżystą bielą jaśniejący. Z narcyzami o biel śnieżystą i większą szerokość źrenic walczyły roje jaśminowych oczu, po wysokich krzakach rozsypane, a nad tulipanami, u ramion pni wysmukłych, w sukniach takich jak słońce, takich jak księżyc i takich jak płaszcze królewskie, gorzały róże. W dole zaś, nisko, do kadzielnic ametystowych podobne, kępy fijołków wonie słodkie w powietrzu rozwiewały i, na tysiączne kolory pomalowane, z pośród traw wychylały się tysiączne liczka bratków. A w górze, wysoko, lipy kwitły, kasztanowe drzewa kiściami kwiatu, jak różanemi pochodniami ogrodowi przyświecały, warkocze smętne brzozy opuszczały na purpurowe, księżycowe i słoneczne róże. W liściastych, kwiecistych zaciszach ogrodu tego, snopami brylantowymi biły w górę fontanny, noszące imiona różne. Jedna z nich nazywała się fontanną Marzeń, druga fontanną Tęsknoty, lecz innych też było wiele, cichych i szumnych, smaki wód i kolory mających rozmaite. Mnóstwo motyli, barwami skrzydlate kwiaty udających, latało po tym ogrodzie, słowik często w nim śpiewał, dzwoniły wiecznie skowronki, polatywało różne inne, różnie na skrzydłach malowane ptactwo. I jednego tylko mieszkańca bajecznie piękny ogród doczekać się nie mógł; mówili, marzyli o nim wszyscy, którzy go zwiedzali, nie przybywał. Był to, za morzem niezmierzonem, niezgłębionem przebywający — błękitny ptak szczęścia. I jedna tylko nad bajecznie pięknym ogrodem zawieszona była groźba, jednej troski doznawał ogrodnik, jedno przewidywanie zasępiało czoła zwiedzających. Oto: przychodziły czasem dnie, gdy szafirowy strop nieba ukrywał się za brzydkim, albo też strasznym stropem chmur, które na kwiaty, drzewa, motyle, ptaki spuszczały bicze deszczów i płachty nawałnic. A ilekroć chłosta biczów ostrych i ciężar płacht zimnych na ogród spadły, próżen śród wyspy stawał ten puhar rozkoszy, gasł cud, rozwiewał się czar i zdawać się mogło, że nie przyleci tu nigdy już, nigdy błękitny ptak szczęścia. Co czynić? Ogrodnik w księgach się zanurzył i dotąd ich zapytywał, aż odpowiedziały. — Zawieś dzwon! Pośród ogrodu zawieś dzwon i patrz tylko, aby miał kielich z mocnego spiżu i serce wielkie. Gdy wielkie serce dzwonu o mocny spiż uderzać będzie, powstaną pędy eteru tak wartkie, że rozproszą chmury i rozlegnie się pieśń, którą za niezmierzonem, niezgłębionem morzem usłyszy błękitny ptak szczęścia i — przyleci. Przywołał ogrodnik architekta biegłego, który pośród ogrodu wzniósł cztery niebotyczne słupy, owinął je girlandami ze złota wyrobionych akantusowych liści, spoił je łańcuchami ze srebra ulanych nenufarowych kwiatów i na łańcuchach zawiesił spiżowy kielich, w którym kołysało się wielkie spiżowe serce. Lecz nie było ono, to serce, zupełnie spiżowem, gdyż mistrz odlewca, w czarodziejską moc amalgamatów wierząc, do roztopionego metalu, z którego ulanem zostać miało, wetchnął echo pieśni słowiczej, wlał kroplę z fontanny marzeń, i wrzucił różę. Przyzwał potem ogrodnik mechanika, mistrza słynnego, który nićmi niewidzialnemi tak serce dzwonu ze stropem niebieskim połączył, że gdy mały obłoczek mleczny ukazał się na nim, już zadrgało i, o ścianę kielicha uderzając, wydało ton, który na usta ogrodnika wywołał radosne słowa: — O! Muzykant to będzie! A słowik, który uszko małe ciekawie ku dzwonowi nastawiał, dorzucił: — I śpiewak! śpiewak! Czas był, czas wielki robotę około dzwonu ukończyć. Na skrajach widnokręgu kłębić się poczynały niby dymy, bielą żółtawą nasiąknięte, niby góry, wewnętrznemi ogniami pobłyskujące, niby otchłanie czarne, wypuszczające w przestrzeń olbrzymów niewidzianych, niesłychanych. Napowietrzne te olbrzymy miały postacie głów bez tułowi, skrzydeł bez głów, łon czarną posoką wzdętych, ramiom od dzikiej żądzy opuchłych i wyprężonych, pędziły ku sobie, spajały się, rosły i szedł od nich ku ziemi powiew zimny jak twarz trupa, szeleszczący, jak tuman uschłych liści, z wielkiego lasu zerwany i przez puste pole na wietrze lecący. Zlękły się potworów napowietrznych kwiaty, drzewa, motyle, ptaki, zlękło się, znieruchomiało stworzenie wszelkie, w ogrodzie żyjące, rozgorzałe przedtem oblicza róż pobladły, narcyzowe i jaśminowe oczy szeroko rozwarły się i pożółkły, drżały wargi tulipanowych kielichów, kasztanowe pochodnie przygasły, motyle znikły w liściastych gęstwinach i boże krówki, chybkie biegi powstrzymując, czerwonemi centkami osiadły na wyprężonych trawach. I zapanowała tam cisza oczekiwania, cisza odrętwienia, cisza taka, z jaką pod ostrzem topora schyla się twarz skazańca. A w górze łączyły się, spajały, zlewały z sobą tułowia, ramiona, skrzydła potworów napowietrznych, zbudowały nad ogrodem strop miski, mnóstwem burych kłębów i granatowych wałów zbałwaniony. Były też tam, na tym stropie, pasma gór, które miały wierzchołki ku ziemi obrócone, w łonach ich przelewały się mętne białości z czarnością ponurą i rozwierały się ogniem wysłane otchłanie — gniazda błyskawic. Pod tym stropem, śród tej ciszy, serce dzwonu zakołysało się w kielichu spiżowym, powoli zrazu, powoli i, o ściany kielicha uderzając, rozlewało po ogrodzie tony przewlekłe zrazu, przewlekłe, przyciszone, zadumane. Jakby dziwiło się, że ono to właśnie z potworami podniebieskiemi do boju ma wystąpić, jakby nad wolą przeznaczeń tajemniczych z przeczuciem nieszczęścia dumało, jakby nad brzegiem przepaści chwiało się i na pomoc kogoś czy coś przyzywało... — Na pomoc! Na pomoc! O szafirze niebieski, przez potwory przeraźliwe od krańca do krańca zakryty! O moce dobre, potężne a litościwe, które nad szafirami mieszkacie! O orły, pod szafirami na szerokich skrzydłach szybujące! O morze niezmierzone, niezgłębione! O upale i blasku słoneczny! O gwiazdy wysokie! Na pomoc! Taki był początek pieśni dzwonu i chociaż słuchały go stworzenia wszelkie w ogrodzie żyjące, lecz najchciwiej słuchała jedna z rosnących w nim lilij białych. U stóp słupa akantusami owiniętego rosła i, z pod złotego liścia śnieżny kielich wychylając, rzucała ku śpiewającemu dzwonowi duszę swą w woń upajającą zaklętą. Aż dosięgła woń lilji serca dzwonu, obudziła duszę roztopionej w nim róży i połączyły się, zlały na mgnienie oka w powietrzu, pełnem grozy, dusze lilji i dzwonu — zaklęte w woniach. Ale na obudzenie się pieśni słowiczej i kropli z fontanny Marzeń, które mistrz odlewacz razem z różą roztopił w dzwonie, czasu nie było. Olbrzymy niebieskie płakać poczęły, a łzy ich, jak zwykle u olbrzymów, rzadkie były, lecz grube i ciężkie. Szelest przeszedł po ogrodzie. — Klęska! Klęska już nadchodzi! już nadeszła! Z suchym szelestem przestrachu, giąć się pod łzami olbrzymów poczęły kwiaty, liście, trawy, lecz zarazem, jakby szelestem wszystkiego co żyło wezbrane, gniewem rozmiatane, żądzą ratowania zapalone, serce dzwonu uderzyło w pieśń ogromną, która nad ogrodem zahuczała i gamami wołań potężnych, akordami gromów groźnych w podniebieskie olbrzymy uderzyła. Niósł ją ku górze, na skrzydłach szumiących, wicher pomiędzy ziemią a niebem latający i piorunowe jej tony ciskał pomiędzy bure kłęby, na granatowe wały, na obrócone ku ziemi wierzchy czarnych gór, w wysłane ogniem gniazda błyskawic. Aż nagle zciemniało. Nikt nie widział, jak za stropem straszliwym słońce zaszło i wieczór w postaci nocy przyszedł i zarazem sypnęły się na ogród zimne bicze deszczu. Nikt w ciemnościach nie widział, lecz czuć je było we wzdychaniu chłostanej ziemi, w szumie powietrza i w jękach drzew. Uczuł je ogrodnik i, przy świetle kaganka w celi swej pobladły, szeptał: — Nawałnica zbliża się… nadchodzi… już czuję spadającą płachtę zimną, całun grobowy… Nie nadchodziła jednak nawałnica, nie spadał całun śmiertelny. Dzwon grał, a pieśń jego była jak gniew, jak rozpacz, jak przekleństwo i jak szał, była ona jak modlitwa i jak płacz. Była ona jak niebo letniej nocy wysoka i wygwiażdżona i w niebo to, co za stropem z potworów, gromami modłów błagalnych, łkaniami płaczów straszliwych bijąca, była opowiadaniem niebu o otchłaniach ziemskich i pozywaniem otchłani, aby na oka niebieskie czarne z męki wargi swe otwierały — była jak ból wszystkiego co żyje niezmierna, niezgłębiona i jak ból wielkiego serca nad wszystkiem co żyje, nie mająca granic, ani dna… Spiż w niej grał. Sam tylko spiż grał w pieśni dzwonu, śród nocnych ciemności, bijącej w chmury. Spiż w niej grał, który przez ogień przeszedł i wiedział co to gorzenie i męka. I gdy tak grał — w ciemnościach czyniło się coraz ciszej, ciszej… Nie nadchodziła nawałnica, nie spadał na niewidzialny w cieniu ogród całun śmiertelny… Uciszała się owszem chłosta biczów deszczowych, uciszał się jęk drzew, ziemia ciszej wzdychała… Spiż dzwonu grał… Spiż wiedzący, że z olbrzymami bój prowadzi, spiż mocny a śpiewny… Godzimy upływały, on ciągle grał. I była pieśń jego czasem jak huk grzmotów, które nawzajem o siebie uderzają, czasem jak mowa ust potężnych, która w pierś olbrzymią wedrzeć się usiłuje, czasem jak wymierzane przeciw tej piersi wystrzały, od których ziemia drży. Godziny upływały, spiż dzwonu ciągle grał. Sam tylko spiż grał, który przez ogień był przeszedł, więc wiedział co to gorzenie i męka, i co to płomień, i co to w płomieniu śmierć. Gorzeć zdawał się i sercem z płomienia o płomieniejące ściany kielicha uderzać, spiż dzwonu, wiedzącego, że z olbrzymami bój prowadzi, że puhar rozkoszy, że cud i czar świata zbawia, spiż mocny a śpiewny… Godziny upływały, on jeszcze grał. W ciemnościach, ogród okrywających, zaległa cisza, lecz nie ta, która groźbą i grozą wszystko, co żyje, w kamienie obraca. Była to owszem cisza ukojenia. Taką ciszą oddycha pierś, gdy z niej spada pancerz bólu, tak szemrzą westchnienia nieśmiało budzących się nadziei… Coraz więcej śród ciszy słychać było westchnień ulgi, coraz śmielej odzywać się w niej poczynały dzwonki budzącej się radości. To kwiaty wzdychały tak słodko, że będą żyć i kwitnąć, to ptaki podzwaniały tak radośnie, że wnet zobaczą słońce. Ogrodnik dogorywający kaganek swój zgasił i przez okno celi na ogród wyjrzał… Co to? Strop niebieski ciemny jeszcze, lecz niema już pod nim potworów-chmur, a są — gwiazdy. Gdzieniegdzie złotemi oczyma ku ziemi mrugają: pogoda! pogoda! Będzie tu nas zaraz więcej! I było ich coraz więcej. Ogrodnik zaszeptał, że pieśń dzwonu uratowała ogród, z piersi wydał westchnienie ulgi i po trwodze śmiertelnej — spoczął. Ale dzwon nie spoczywał i grał, tylko inaczej jak wprzódy. Gdy z pod nieba pierzchnęły chmury-potwory, nie wydał z siebie westchnienia ulgi, tylko umilkł na chwilę, a potem znowu rozległa się nad ogrodem pieśń jego, lecz inna. Słychać w niej było serce, śmiertelne, zmęczone i ogarnięte tęsknością przedśmiertną, serce czujące, że wyszły zeń siły wszystkie i że wnet umrze. Nie było w niej triumfu z odniesionego zwycięstwa, ani dumy, ani radości. Było zdumienie głębokie nad tem, że bój wygrany, a radość nie przyszła i nad życiem przewalczonem, przeminionem zaduma bezdenna i żałość po czemś, co w życiu być mogło, nie było. Była w niej tęskność niezmierzona, niezgłębiona z a błękitnym ptakiem szczęścia! Gdy bój się skończył i siły się wyczerpały, gdy w świetle gwiazd coraz liczniejszych odsłonił się widok puharu rozkoszy, cudu i czaru świata, rozkołysał się dzwon nad otchłanią losów swoich i rozdumało się serce jego nad zagadką oblewającej je tęskności niezmierzonej, niezgłębionej. Nie sam już spiż w nam grał, lecz kryształowem szemraniem odzywały się krople z fontanny Marzeń i echo słowiczej pieśni w oddali podzwaniać zaczęło. Czemu zamiast ze spiżu nie powstało z krep lekkich, które motylom na skrzydła z krosien swych strąca natura? Czemu nie spadłem z krosien natury gołębiem, który na słodkie noclegi gniazdo pod strzechą spokojną uwija. Czemu z ziemi nie wyrosłem jako ten tulipan, co gdy słońce jaśniało, u stóp złotych akantusów, ku śnieżnemu kielichowi lilji koralowy kielich swój pochylał? Lub gdym stworzon został poto, by w bój z potworami życie swe, jak słomkę w stos gorejący, wrzucić, czemu mistrz odlewca w spiż mój trel słowiczy wetchnął i wrzucił różę? Czemu z pod złotych uplotów akantusowych wyjrzała ku mnie lilja biała? czemum ją ujrzał? I czemu dusza jej, w cudnej zaklęta woni, na mgnienie, na jedno, złączyła się z duszą zaklętej we mnie róży? O liljo! O blasku dni pogodnych, gdy motyle na skrzydłach z krep lekkich pocałunki od kwiatu do kwiatu przenoszą! O ciszy gniazd gołębich, loty par jaskółczych, rozwierające się pod gorącem okiem słońca puhary rozkoszy! O czaru serdecznego rzeki, które rzeźwicie pustynie ziemi! O cuda serdeczne, co po jej ranach płyniecie balsamem i piersiom dajecie długich ukojeń i cichych radości oddechy! O liljo! Woni swej tchnienie jedno przyślij mi… jedno tchnienie woni twej, liljo biała! liljo! błagam cię, ja, który z hufcem olbrzymich potworów bój zwycięski stoczyłem… o liljo! Tak śpiewał tera dzwon. Pieśń jego była jako błaganie, które wie, że wysłuchane nie będzie, jako westchnienie, które wie, że się po zimnych rozłogach pustyni rozwieje i czyniła się coraz cichszą. Czyniła się jako dzwonienie rosy, gdy na trawy i kwiaty spada, jako słowiczy trel, gdy daleko, daleko odlatuje, jako szelest płatków róży, gdy uwiędłe rozlatują się na wietrze. Czyniła się jako melodja, która po klawjaturze życia stacza się coraz niżej, bo dłonie ją wygrywające wszystką moc swą już z siebie wydały i która coraz ciszej, ciszej płynie ku akordowi, mającemu być rozgłośnem, bo ostatniem westchnieniem konania… Rozległ się pod gwiazdami ostatni akord dzwonu, przeciągiem westchnieniem długo w powietrzu brzmiał i umilkł. Nad uciszonym w przedporankowej senności ogrodem, wschodzić poczęło wpółsenne, słodkie, błękitne świtanie. Gdy białe opary o świtaniu podnoszące się nad ziemią pierzchły i odsłoniły przeczysty strop nieba, gdy na niebo i ziemię tarcza słoneczna wyrzuciła pierwsze snopy strzał olśniewająco złotych, ogród ukazał się w całej krasie swej porankowej, letniej, rajskiej. W perłach i brylantach rosy, strojne i świeże stały narcyzy, tulipany, lilje i jaśminy, w sukniach takich jak słońce, takich jak księżyc i takich jak płaszcze królewskie gorzały róże, fijołki z ametystowych kadzielnic wonie słodkie w powietrzu rozwiewały, wesoło śmiały się tysiączne liczka bratków. W górze pachnące lipy kwitły, kasztanowe drzewa różanemi pochodniami na szerokich ramionach świeciły, warkocze brzóz smętne opadały na gorejące twarze róż i motyle rojem skrzydlatych kwiatów powietrze napełniały, i świetlistych iskier nieprzeliczone mirjady migotały w powietrzu, i rozlegały się w niem dzwonienia skowronkowe, poloty różnie na skrzydłach malowanego ptactwa, szmery w kwiecistych, liściastych ustroniach fontann, bijących wodami o różnych smakach i kolorach. Pełen po brzegi puhar rozkoszy stał pod stropem szafirowym, pełnym potokiem rozlewał się czar, pełnem światłem jaśniał cud. Wszystko w ogrodzie żyło, kwitło, jaśniało, śpiewało, kochało i najpiękniejsza z jego lilij białych, z pod złotego akantusa wychylona, pełną piersią piła porankową złocistość i świeżość, a ku jej koronie, sznurami brylantów owiniętej, koralowy tulipan przychylał wargi, które przed chwilą złoty owad miodowym lepem przepoił. Tylko dzwon, wysoko, na łańcuchach z nenufarowych kwiatów zawieszony, milczał i światło słoneczne do wnętrza kielicha zaglądające zakrwawiło na sercu jego głęboki szram, który był wskroś serca idącem pęknięciem. Serce dzwonu pękło. Czy dlatego pękło, że z chmurami-potworami bój zawiodło straszliwy i długi? czy, że mistrz odlewacz, w czarodziejską moc amalgamatów wierząc, do roztopionego spiżu, z którego powstać miało, wetchnął echo pieśni słowiczej, wlał trochę kropel z fontanny Marzeń i wrzucił różę? Niewiadomo. I to tylko jest pewne, że jakkolwiek od czasu owego, wiele dzwonów staczało nad tym ogrodem wałki z chmurami, chmury powracały zawsze i że choć serca dzwonów pośród walk tych pękały, żadne nie zdołało pieśnią swą sprawić, aby zza niezmierzonego, niezgłębionego morza przyleciał do ogrodu błękitny ptak szczęścia.
Wszystkie rozwiązania dla STAROGRECKI INSTRUMENT SYGNAŁOWY ZE SPIŻU LUB ŻELAZA. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek.
Czytania z dnia2022-07-30 - Sobota. Dzień Powszedni albo wspomnienie Najświętszej Maryi Panny w sobotę albo wspomnienie św. Piotra Chryzologa, biskupa i doktora KościołaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-07-31 - Osiemnasta Niedziela zwykłaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieII CzytanieEwangelia 2022-08-01 - Poniedziałek. Wspomnienie św. Alfonsa Marii Liguoriego, biskupa i doktora lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-08-02 - Wtorek. Dzień powszedni albo wspomnienie św. Euzebiusza z Vercelli, biskupa, albo św. Piotra J. Eymarda, prezbiteraRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-08-03 - ŚrodaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia Partnerzy Polecane linki Update Required To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin. Jr 15, 10. 16-21 Rozpacz i nawrócenie się proroka Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza Biada mi, matko moja, żeś mnie porodziła, męża skargi i niezgody dla całego kraju. Nie pożyczam ani nie daję pożyczki, a wszyscy mi złorzeczą. Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa, pochłaniałem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszą i radością serca mego. Bo imię Twoje zostało wezwane nade mną, Panie, Boże Zastępów. Nigdy nie zasiadałem w wesołym gronie, by się bawić. Pod Twoją ręką siadałem samotny, bo napełniłeś mnie gniewem. Dlaczego mój ból nie ma granic, a rana moja jest nieuleczalna, niemożliwa do uzdrowienia? Jesteś więc dla mnie zupełnie jak zwodniczy strumień, niepewna woda. Dlatego to mówi Pan: «Jeśli się nawrócisz, dozwolę, byś znów stanął przede Mną. Jeśli zaś będziesz wykonywać to, co szlachetne, bez jakiejkolwiek podłości, będziesz jakby moimi ustami. Wtedy oni się zwrócą ku tobie, ty się jednak nie będziesz ku nim zwracał. Uczynię z ciebie dla tego narodu niezdobyty mur ze spiżu. Będą walczyć z tobą, lecz cię nie zwyciężą, bo jestem z tobą, by cię wspomagać i uwolnić, mówi Pan. Wybawię cię z rąk złoczyńców i uwolnię cię z mocy gwałtowników». Oto Słowo Boże. Wsparcie Zostań naszym Patronem Modlitwa na dzisiajUwielbienie Serca JezusowegoModlitwa o dobrą żonęAkty ufności Rozważania nt. Litanii Loretańskiej Dzień 1 Dzień 2 Dzień 3 Dzień 4 Dzień 5 Dzień 6 Dzień 7 Dzień 8 Dzień 9 Dzień 10 Dzień 11 Dzień 12 Dzień 13 Dzień 14 Dzień 15 Dzień 16 Dzień 17 Dzień 18 Dzień 19 Dzień 20 Dzień 21 Dzień 22 Dzień 23 Dzień 24 Dzień 25 Dzień 26 Dzień 27 Dzień 28 Dzień 29 Dzień 30 Dzień 31 Zobacz całośćAktualności2021-05-03 Gotowe są już kolejne księgi Starego Testamentu, a są nimi: Księga Nahuma Księga Habakuka Księga Sofoniasza Księga Aggeusza Księga Zachariasza Księga Malachiasza 2021-04-27 Dostępna jest już również Księga Micheasza. Zapraszamy. 2021-04-27 Zapraszamy do wysłuchania Księgi Jonasza. 2021-04-23 Mamy jeszcze na dziś Księgę Ozeasza dla Was. Owocnego słuchania. 2021-04-23 Kolejna księga Starego Testamentu gotowa, oto Księga Daniela. Zapraszamy.
Co do fabuły, to kontynuowaliśmy wyprawę po skarb w dżunglach Q’barry. Zaczęliśmy w momencie, w którym skończyliśmy poprzednio – chwilę po zbrojnym starciu z wojowniczym plemieniem jaszczuroludzi.
Choroby serca stanowią jedną z najczęstszych przyczyn zgonów wśród ludzi na całym świecie. Wiedza o tym, że pewne objawy, które odczuwamy, mogą świadczyć o problemach związanych z chorobami układu krążenia, może uratować życie. Wczesne wykrycie ma wpływ na skuteczność leczenia. A wystarczy tylko wiedzieć, na co zwrócić uwagę. Serce jest jednym z najważniejszych organów w ludzkim organizmie. Odgrywa kluczową rolę poprzez pompowanie krwi i transport składników odżywczych oraz tlenu do wszystkich tkanek. Nieprawidłowa praca serca wpływa na regulowanie ciśnienia krwi czy usuwanie produktów przemiany materii z organizmu. Wytyczne Amerykańskiego Stowarzyszenia Kardiologicznego wskazują jasno, że każdy dorosły powinien mierzyć ciśnienie krwi przynajmniej raz w roku od kiedy skończy 20 lat. Tylko nadciśnienie tętnicze zwiększa ryzyko chorób serca i udaru mózgu, a może rozwijać się w ukryciu, latami nie dając o sobie znać. Eksperci nie mają wątpliwości – wielu chorobom serca możemy zapobiec poprzez dietę o niskiej zawartości soli i cholesterolu, regularne ćwiczenia oraz rzucenie palenia. Kluczowe jest także dostrzeganie symptomów, które mogą świadczyć o tym, że mamy problemy ze zdrowiem układu krążenia. Ważne oznaki ostrzegawcze Organizm może dawać nam sygnały, które świadczą o tym, że nasze serce nie pracuje prawidłowo. Lekarz wyjaśnia, na jakie objawy musimy zwrócić uwagę. W trosce o swoje zdrowie nie powinniśmy ich nigdy ignorować. Lekarka Tomi Mitchell wskazuje na powyższe oznaki, które mogą świadczyć o nieprawidłowej pracy serca: duszności – najczęściej świadczą o niewydolności serca, w której mięsień sercowy nie jest w stanie skutecznie pompować krwi, uporczywy kaszel – kiedy serce nie pracuje prawidłowo i nie pompuje skutecznie krwi, płuca mogą wywierać nacisk na drogi oddechowe, a to powodować problemy z oddychaniem i kaszel; zdarza się także, że problemy z sercem mogą powodować zapalenie płuc, a jednym z jego głównych objawów jest właśnie kaszel, obrzęk nóg, kostek i stóp – choć nadmierne zatrzymywanie płynów w organizmie może być spowodowane różnymi czynnikami np. ciążą czy zażywanymi lekami, obrzęk może wskazywać na to, że serce nie pompuje skutecznie krwi, przez co może się ona cofać do żył i powodować obrzęki, zmęczenie – to częsty objaw wielu chorób serca, który ma związek z nieprawidłową pracą tego narządu, która skutkuje tym, że organizm nie otrzymuje odpowiednio natlenionej krwi, by prawidłowo funkcjonować; stąd może pojawić się uczucie zmęczenia, wyczerpania, osłabienia, które nie jest skutkiem wysiłku fizycznego, zawroty głowy – kiedy serce nie pracuje tak, jak powinno, może to prowadzić do spadku ciśnienia krwi i skutkować niewystarczającym przepływem krwi do mózgu, powodując zawroty głowy, nieregularne bicie serca – istnieje wiele rodzajów tego typu zaburzeń, jednak łączy je nieregularne bicie serca, które może nie pompować wystarczającej ilości krwi; często towarzyszy mu duszności, ból w klatce piersiowej, omdlenia i mogą doprowadzić do zatrzymania akcji serca, ból w klatce piersiowej – nieprawidłowa praca serca może objawiać się także bólami w klatce piersiowej; pacjenci opisują to jako uczucie ucisku lub ściskania tej okolicy. Te oznaki wcale nie muszą oznaczać, że masz problemy z układem krążenia, ale jeśli zauważysz którykolwiek z nich, postaraj się jak najszybciej zasięgnąć porady lekarza. Jeśli rzeczywiście to objawy schorzeń układu krążenia, możesz je skutecznie leczyć, dlatego nie powinieneś zwlekać z wizytą u specjalisty. Poradnik Zdrowie: arytmia serca Jak zapobiegać chorobom serca? Oprócz zdrowych nawyków lekarze przestrzegają, by w trosce o swoje zdrowie regularnie wykonywać podstawowe badania takie jak poziom cholesterolu i cukru we krwi oraz mierzenie ciśnienia. Sen i stres to kolejne czynniki, na które powinniśmy zwracać uwagę. Znalezienie zdrowych rozwiązań na radzenie sobie ze stresem oraz dbanie o odpowiednią jakość snu, pozwolą zapobiegać wielu poważnym schorzeniom związanym ze zdrowiem serca.
ma serce ze spiżu - krzyżówka. Lista słów najlepiej pasujących do określenia "ma serce ze spiżu": DZWON TANATOS ŻAL ŻOŁĄDEK WEKTOR POMPA OCZY RAFAŁ ZŁOTO SIŁA PANNA ANTURIUM ŁEB STRACH ANNA RAKI RĘKA LEKARZ ORATOR OGIER. Słowo.
Przykłady Odmieniaj Znaleziono czterdzieści tysięcy funtów prochu, sporo granatów i bomb, dwanaście dział ze spiżu i dziesięć żelaznych. Luter nosił przy pasie specjalny Krzyż, wykonany ze spiżu, o ostrych jak brzytwa krawędziach. Literature W jednej chwili była jeszcze w spiżami przy kuchni, a w następnej zniknęła Literature Udało mu się zapanować nad sobą i znów był wcieleniem wojskowości, jak ze spiżu, łącznie z mózgiem Literature """Chociaż mówię językami ludzi... głos mój jest niczym dźwięczny spiż" Literature Łamacz rozbił żarówkę i wyciągnął Sybille ze spiżami. Literature Zamawiając morski strój, każe sobie przyszyć guziki ze spiżu do kamizelek oraz strzemiączka do płóciennych spodni. Literature Wyczuwało się w nim stale obecność ducha zgiełku i kaprysu, który śpiewał przez wszystkie te usta ze spiżu. Literature Szukał szczeliny w spiżu, by dostać się do ciała i do życia. Literature Bolden znalazł w spiżami taśmę klejącą a w komodzie skarpety Schiffa. Literature Człowiek ten miał serce ze spiżu, a twarz z marmuru. Literature - Przede wszystkim mamy szansę przeżyć i nie być więźniami w jakiejś spiżami! Literature Z tak dużej odległości nie był w stanie określić, gdzie przebywał jeździec ze spiżu, i w którym kierunku podążał. Literature Kiedy ucichł ten jęk spiżu, pojawili się motocykliści otaczający auto dowódcy. Literature W tym momencie Spiż staje dęba, a błysk sześciu brylantów przyćmiewa kolory Błogorii. Literature Czekał już tam na nas matematyk Monge, który usadowił się na okutej spiżem skrzyni. Literature Tyle się o nim dowiedziała od chwili, kiedy uwięziła go swojej spiżami. Literature Papieru czy marmuru, spiżu, pergaminu? Literature Ma marmurkową zieloną okładkę z kartonu, a atrament jest brązowy i opalizujący, niemalże w kolorze spiżu. Literature Moja pamięć nie jest już taka jak dawniej - westchnął Arcyastronom, gładząc ciepły spiż Literature Mój nowy świat jest wykuty w spiżu, zapieczętowany srebrem, przesiąknięty wonią kamienia i stali. Literature Megan pobiegła do spiżami, chwyciła ciężką porcelanową misę z półki i szybko wróciła do pani Literature Ursus zadusił Krotona, bo ma członki ze spiżu, ale to są mazgaje, przyszłość zaś nie może do mazgajów należeć Literature - pytała. - Czyż nie ujrzę Jego tronu i lwów ze spiżu, co go strzegą? Literature
W naszym słowniku szaradzisty dla hasła „starogrecki instrument sygnałowy ze spiżu lub żelaza” znajduje się 1 opis do krzyżówki. Jeżeli znasz inne definicje dla hasła „starogrecki instrument sygnałowy ze spiżu lub żelaza” możesz dodać je za pomocą formularza dostępnego w zakładce Dodaj nowy. Pamiętaj, aby definicje
Pogrzeb Eweliny z Czernikowa, która zginęła jadąc do akcji gaśniczej. Miała 29 lat, narzeczonego i wiele planów do zrealizowania. Niestety w jednym momencie wszystko runęło. Młoda kobieta zginęła na drodze po zderzeniu wozu strażackiego z samochodem ciężarowym. Dziś w kościele i na cmentarzu pojawiły się tłumy, by ją pożegnać. Tragiczny wypadek pod Toruniem 2 grudnia po godz. na skrzyżowaniu ul. Słowackiego z drogą krajową numer 10 w miejscowości Czernikowo doszło do tragedii. Strażacy z OSP zostali wezwani do pożaru sadzy w kominie w miejscowości Liciszewy. Wóz jechał w trybie alarmowym. W pewnym momencie zderzył się z samochodem ciężarowym. W wypadku zginęła 29-letnia Ewelina i 62-letni Jan, druhowie OSP. Trzech innych zostało rannych. Niestety dwoje druhów straciło życie w tym wypadku. To wielka tragedia, która bardzo mocno uderzyła w nasze środowisko. Kłaniamy się rodzinom ofiar. Cała społeczność strażacka i ratownicza cierpi i wyraża swój ból z powodu śmierci tych dwóch strażaków – powiedział w Polsat News bryg. Krzysztof Batorski, rzecznik Komendanta Głównego PSP. Pogrzeb Eweliny z Czernikowa Ewelina miała dopiero 29 lat. Była ratownikiem medycznym i pielęgniarką. Mimo ciężkiej pracy, jaką wykonywała, brała też udział w akcjach ratowniczych OSP Czernikowo. W święta miała wziąć ślub ze swoim ukochanym Bartkiem. Niestety zamiast radosnej uroczystości, 6 grudnia odbył się pogrzeb młodej kobiety. Msza żałobna rozpoczęła się o godz. w kościele pw. św. Bartłomieja Apostoła przy ul. 3 Maja 13 w Czernikowie. Tłumy przyszły pożegnać piękną Ewelinę. Mimo odczuwanego mrozu wiele osób stało wokół świątyni. Część żałobników przyniosło białe róże. Poruszające słowa księdza Ona promieniowała radością. Chcemy być z nią w tej ostatniej drodze. Jesteśmy tutaj nie z obowiązku, ale z dobrego serca. Chcemy jej podziękować za jej dobre serce – mówił diakon Karol Kropkowski w czasie kazania. I jak tłumaczył: Gniew i pretensje mogą pojawić się w kierunku Pana Boga. Jej nie ma, ale będzie żyła w naszych sercach. Ona tutaj na ziemi, swoim postępowaniem zbudowała sobie pomnik „trwalszy niż ze spiżu”. Była bardzo dobrym człowiekiem. Jej życie było służbą na rzecz drugiego człowieka. Módlmy się i w milczeniu towarzyszmy jej bliskim. Ona dla ratowania drugiego człowieka była gotowa oddać życie. Cześć i chwała Tobie Ewelino za Twoje bohaterstwo. Bliscy zmarłej 29-latki nie mogli powstrzymać łez. Ból rozrywał ich serca. Po nabożeństwie trumna, w której złożono ciało Eweliny, została ustawiona na wozie strażackim. I tak kondukt żałobny udał się na miejscowy cmentarz. Tam 29-latka spoczęła w grobie przy salwie honorowej. Pośmiertne odznaczenie Na pogrzebie 29-letniej Eweliny poza rodziną i przyjaciółmi pojawiła się również delegacja strażaków oraz były premier Waldemar Pawlak, prezes zarządu głównego związku Ochotniczej Straży Pożarnej. W uznaniu jej niezwykłej aktywności ZOSP RP odznaczył pośmiertnie druhnę Ewelinę krzyżem rycerskim, który przyznawany jest strażakom szczególnie zasłużonym w ratowaniu drugiego człowieka. Takie piękne, rycerskie postawy są w naszej ojczyźnie potrzebne. Bardzo ważne jest, abyśmy całą rodzinę Eweliny otoczyli miłością. Kiedy spotykamy się na święta, to nikt już Eweliny nie zastąpi, ale przekażmy rodzinie i bliskim druhny słowa wsparcia podczas takich spotkań – mówił Waldemar Pawlak. Pośmiertnie Ewelina, druhna OSP Czernikowo została odznaczona również przez ministra spraw wewnętrznych i administracji Mariusza Kamińskiego złotą odznaką „zasłużony dla ochrony przeciwpożarowej RP”. Szef MON Mariusz Błaszczak odznaczył ją brązowym medalem „za zasługi dla obronności kraju”. Pogrzeb Jana Zdzisława, który zginął w wypadku z Eweliną odbędzie się 8 grudnia w Czernikowie Źródła: Fotografie: Facebook (miniatura wpisu), Facebook
. 5jt0o43xpe.pages.dev/4425jt0o43xpe.pages.dev/8335jt0o43xpe.pages.dev/2835jt0o43xpe.pages.dev/9725jt0o43xpe.pages.dev/5535jt0o43xpe.pages.dev/4745jt0o43xpe.pages.dev/2515jt0o43xpe.pages.dev/2595jt0o43xpe.pages.dev/3315jt0o43xpe.pages.dev/315jt0o43xpe.pages.dev/6275jt0o43xpe.pages.dev/8365jt0o43xpe.pages.dev/2355jt0o43xpe.pages.dev/3875jt0o43xpe.pages.dev/234
ma serce ze spiżu
